Sixth Day

Zesde dag alweer maar lijkt veel langer. Gisteren om kwart over twaalf 's nachts op veranda gewacht op de bus die mijn moeder zou afleveren bij het hotel naar haar korte trip naar Aruba. Had verwacht dat ze veel later zou aankomen maar om 23.15 uur stuurde ze een smsje dat ze veilig in de bus zat. Dacht dat ze moe was en hebben tot kwart voor drie 's nachts de Aruba en Paramaribo dag doorgenomen. Niet kapot te krijgen en er bekroop me een gevoel of ik niet van de melkboer was. Op een gegeven moment zei ik ma ik ga pitten. De rest vertel ik morgen anders kijk je maar op EricMay.waarbenje.nu. Vanochtend om zeven uur al wakker en niet eens moe. Om kwart over negen samen ontbeten. Het ontbijt is gevarieerd en heel relax zo buiten eten. De vrouwelijke manager kwam nog even haar gram halen door, terwijl ik mijn toast aan het klaarmaken was vroeg ze me of ik vandaag een minder boze dag had. Gisteren een hele discussie met haar gehad over klantvriendelijkheid. Ik dacht ok kom maar op! Mijn antwoord was dat ik nooit een dag boos kon zijn op mensen die een andere mening hebben maar wel zwaar geïrriteerd kan zijn op mensen die de belangen van zichzelf en niet de klant en hun bedrijf vooropstellen. Ze was perplex want ze had waarschijnlijk een veel mildere gast verwacht. Haar verteld dat ik gisteren bij het " kruising tussen container en Pipo de Clown huisje" annex politiebureau ben geweest en vervolgens naar hoofdbureau. Heb haar nog even ingewreven dat de ambtenaren het belachelijk vonden dat het hotel ons incheckt wetende dat de camera's niet werken en daarover niets mededelen. Verder dat men vond dat ik gelijk had moeten bellen en dat zo'n informatie een zorgplicht was van het hotel. Ze hadden gelijk uitgerukt en alle werknemer verhoord. Verder nog even haar leugen aan de order gesteld dat niemand buiten het management zou weten van de problemen met de camera's. Al het personeel was op de hoogte. Ze was stil en zei slechts: Jammer dat u zo denkt waarop ik zei Jammer? En dat bedoel ik nu over begrip en inlevingsvermogen. Het is op zijn minst triest maar waarschijnlijk liggen uw normen qua klantvriendelijk op een heel ander niveau en ik wens u toch een hele fijne dag verder. Wat een tuthola! En verder heerlijk mijn ontbijt genuttigd. Na het ontbijt de receptie laten bellen of agent Balai aanwezig was want helemaal naar dat bureau gaan en tot de ontdekking komen dat die agent er niet is zal mij niet gebeuren. Je leert snel in Suriname. Agent Balai had ik snel ( in Suriname is dat 15 keer bellen) aan de telefoon. Hij was er en ik kon komen. Met taxi daar aangekomen is hij gelijk aan de aangifte begonnen en had hem zowaar binnen drie kwartier af Ondertussen werd mams gebeld, voor de zoveelste keer, en ditmaal door een kennis van een vriendin die graag wat wilde doen. Mijn moeder gaf slim aan dat we na de aangifte naar het ziekenhuis moesten waarop hij gelijk aanbood te komen om ons te brengen. Scheelt weer een paar Parbo biertjes meer! Komen we bij het ziekenhuis aan om ongeveer 11.50 uur terwijl de bezoektijden tot 12.00 uur zijn. Dus ik denk mijn moeder zal wel iets regelen hoe ze naar binnen komt. Wij aan de balie vragen waar haar zus ligt met gebroken heup blijken we in verkeerde ziekenhuis te zitten! Gelijk die Martin gebeld die direct terugkwam en ons om 12.20 bij de poort van het juiste ziekenhuis afleverde. Heb mijn moeder wel even meegegeven dat ze met mogelijke dementie maar even moet wachten tot na Suriname. Aangekomen bij het ziekenhuis blijk je een bezoekerskaart te moeten hebben. Voor elke patiënt geldt twee bezoekerskaarten op naam en als je als nummer drie dag X je familie wilt bezoeken heb je pech want een bezoekerskaart is nog in omloop Je moet geloof ik ook nog betalen. Ik ga dit nog eens uitzoeken maar wat een regeling!Mijn moeder is mijn moeder dus trekt zich na bezoektijd niets aan van die regeling en de bezoektijden en stapt gewoon langs de security, glimlacht vriendelijk en vraagt aan iedereen waar haar nicht Shirley Maatstap werkt. De tactiek werkt en zo komen we boven op de derde verdieping orthopedie. Ma loopt quasi nonchalant de vele zusters groetend langs de kamers en vraagt waar haar zus ligt. Komen we in een kamer waar een physiotherapeut bezig is met een behandeling van haar zus. Wij mogen in ons land onze handen dichtknijpen want het ziekenhuis is er een van een ontwikkelingland Ongelooflijk maar waar is dat de therapeut vraagt wie we zijn en wat er mis is met de vrouw waar hij mee bezig is. Want hij ziet haar voor het eerst. Mijn moeder met haar 50 jaar ervaring geeft aan dat ze slechts weet dat ze haar heup heeft gebroken en waar hij mee bezig is als hij geen sjoege heeft van het medisch dossier. Het enige wat hij deed was een verontschuldigende blik en verder een stilte waardoor wij het gevoel hadden dat er geen dossier was. Hij ging maar vlug verder met bewegingsoefeningen met haar tenen waarop mijn moeders opmerkte dat die teenoefeningen prima zijn maar oefenen met haar knie niet kon Mijn tante zag er niet slecht uit voor een vrouw van negentig maar was in beginstadium van dementie. Ze praatte wel maar kende mijn moeder niet terwijl mijn moeder haar lievelingzus was. Plots zei ze wel dat haar dochter had verteld dat er iemand uit Nederland zou komen. Best wel schokkend als je dit als zus ervaart. Natuurlijk zag mijn moeder kans de hoofdzuster aan te spreken op de toestand van haar zus en wat we aantroffen bij binnenkomst in de zaal. De hoofdzuster gaf slechts aan dat er vooraf de behandeling in het dossier gekeken moest worden en dat dit niet goed was. Dikke punt! Verder niets! Als verantwoordelijke zuster moet je toch uit je slof schieten. Nee geen ziekenhuisbehandeling voor mij hier. Nock on wood! Buiten bij het ziekenhuis nog samen een traditionele schaafijs genomen wachtend op onze volgende taxi namelijk haar goeie vriendin Rita. Het duurde niet lang of we zaten in haar taxi richting haar huis waar we getrakteerd werden op een heerlijke lunch en ik op twee kwebbelende vriendinnen met herinneringen en verhalen en roddels over die en die, die ik allemaal niet kende. Ik zat heerlijk op haar veranda langzaam in te doezelen want de nacht hiervoor heeft toch zijn uitwerking. Om half vier werden we naar hotel gebracht. Ik had het kunnen weten want Rita kennende even een kadootje kopen voor haar vriendin in een nieuwe Mall. De Mall was best leuk maar niet voor een uur!!! Zit nu op het balkon te genieten van de rust en straks om half acht weer opgehaald voor een diner bij mijn oma. Het was familie en vriendendienst vandaag maar was het zeker waard. Nu het eten nog maar daar ben ik niet bang voor gezien het feit dat de jongste zus van mijn vader een restaurant heeft. Dus ik zeg tegen mezelf Njang Boeng straks oftewel Eet smakelijk straks.

Morgen een trip gepland met Cynthia Mc Leod varen en geschiedenis snuiven, genieten van de omgeving heb ik mezelf al mee lekker gemaakt!


Tang Boeng